Door personeel
Menselijk Marjan Kasra, een ervaren EB-5 advocaat die een unieke mix van persoonlijke ervaring en professionele expertise meebrengt naar haar praktijk. Als Amerikaanse immigrant deelt ze inzichten in de cruciale momenten die haar pad vormden om zich te specialiseren in het EB-5 visumprogramma.
Kasra ziet de Amerikaanse immigratiesector met dringende problemen, met name vertragingen in de verwerking en de impact van overijverige beoordeling van aanvragen, met name van landen als Iran en Vietnam. Met een scherp oog voor het pleiten voor eerlijkheid en transparantie in immigratiebeslissingen, benadrukt ze de noodzaak van uniformiteit en naleving van regelgeving om een soepeler pad te garanderen voor investeerders die willen bijdragen aan de Amerikaanse economie.
“HET IS BELANGRIJK OM IMMIGRANTEN TE HELPEN TE BEREIKEN WAT ZE NODIG HEBBEN IN DIT LAND”
Hoe bent u begonnen in de immigratierechtsdiensten? Wat inspireerde u om immigratieadvocaat te worden?
Ik ben zelf immigrant, dus zo begon mijn reis. Ik herinner me dat mijn moeder op de ambassade met het consulaat sprak over het verkrijgen van Amerikaanse visa. Dat was mijn eerste kennismaking als kind, gewoon kijken hoe mijn moeder haar magie deed. Toen ik advocaat werd, begon ik niet als immigratieadvocaat, maar als advocaat onroerend goed. Zo heb ik mijn bedrijf [Lawmaks] laten groeien, opgericht in 2005. Toen de huizenmarkt in 2008 instortte, stapte ik vanzelfsprekend over naar immigratie, omdat het me nauw aan het hart ligt. Daarna raakte ik erg geïnteresseerd in zakelijke immigratie. Nu specialiseer ik me in EB-5, L1 en E2 beleggingscategorieën; dat is mijn grootste passie.
Wat kunt u nog meer vertellen over uw persoonlijke immigratietraject?
Ik kom uit Iran. Na de Revolutie [1979] was het erg moeilijk in mijn land. Mijn ouders waren erg goed opgeleid. Mijn moeder, vooral als vrouw, kon het gewoon niet accepteren dat haar werd verteld dat ze haar haar moest bedekken en zich moest houden aan willekeurige, door de mens gemaakte regels van de overheid. En ik begreep het toen niet, eerlijk gezegd. Ik was 13 jaar oud. Ik weet nog dat ik zo overstuur was om weg te zijn van mijn vrienden, weggehaald uit mijn omgeving. Het was niet makkelijk voor een 13-jarig meisje om door te komen, maar nu ben ik dankbaar. Ze heeft een heel groot offer gebracht. Ze is een arts en heeft een zeer lucratieve praktijk in Iran. We hadden ons eigen ziekenhuis in Iran; mijn vader was chirurg en mijn moeder was gynaecoloog, en ze hadden daar zo'n goed leven. Maar mijn moeder wilde gewoon niet dat haar drie dochters in die omgeving zouden opgroeien. Dus kwamen we hierheen. Onze reis was niet makkelijk vanwege de beperkingen van de overheid. Mijn moeder kon als eerste weg, daarna mijn vader. Ik was de laatste in de familie die vertrok. Ze lieten mensen gewoon niet samen naar buiten komen. Het was een moeilijke reis.
Nadat ik hier kwam, moest ik de taal leren. Het was een uitdaging, maar het gaf me wel een divers begrip van de wereld.
Toen ging ik naar de universiteit met een dubbele major. Ik was een Biologie en Psychologie major undergraduate, en daarna volgde ik mijn tweejarige Postgraduate Program aan Columbia University in microbiologie. Ik dacht erover om naar de medische school te gaan, omdat mijn ouders dat hadden gedaan.
Hoe bent u van biologie naar vastgoedrecht gegaan?
Ik zag mezelf gewoon niet in die rol. Ik ontdekte dat ik tijdens mijn studie meer passie had voor schrijven en ik hield van mijn Engelse lessen. Toen besloot ik om rechten te gaan studeren en ik vond het vanaf dag één geweldig. Ik werd vooral verliefd op de lessen Strafrecht. Ik denk dat ik betrokken raakte bij onroerend goed omdat een van mijn vrienden onroerend goed beoefende en ik serieus overwoog om mijn eigen advocatenkantoor te openen. Het was destijds erg lucratief omdat de markt voor onroerend goed bloeide en het was de juiste zakelijke beslissing.
Hoe bent u van vastgoedrecht naar immigratierecht overgestapt?
Toen de markt in 2008 instortte, werd ik gedwongen om naar andere dingen te kijken die misschien duurzamer waren. Mensen belden me om te vragen naar immigratie en ik begon een aantal zaken te doen. Het was iets waar ik om gaf. Het is belangrijk om immigranten te helpen bereiken wat ze nodig hebben in dit land, vooral nu het systeem zo kapot is. Het is ook cruciaal voor een advocaat om te geven om wat er gebeurt en om te zorgen voor de cliënten.
“MIJN WERK IS DE HELE DAG OM MIJN CLIËNTEN TE VOORLICHTEN OVER DE EB-5 WETTEN”
Waarom bent u gespecialiseerd in de EB-5, L1 en E-2 visumprogramma's?
In 2010 begon ik te praten met een aantal EB-5-ontwikkelaars en regionale centra. En ik vond het hele programma fascinerend. Ik stortte me erop en leerde van AZ. Ik voelde dat ik er een natuurlijke markt voor had, omdat ik in contact kom met mensen uit Iran en uit de MENA-regio en het zijn welgestelde jongens die willen bijdragen aan de Amerikaanse economie. Ik voelde dat er een niche was. Ik begon het te onderzoeken, om met een aantal klanten te praten en toen zat ik in de EB-5-business. Ik heb een passie voor immigranten die hierheen komen en ik begrijp hun situaties. Ik denk dat ik door mijn ervaring mijn klanten beter kan begrijpen.
Wat vindt u fascinerend aan het EB-5 visumprogramma?
Het verandert voortdurend. Er zijn zoveel bewegende onderdelen. Ik verveel me er nooit mee. Het is een uitdaging en je moet analyseren waar het project over gaat. En er is geen enkel project voor iedereen. Mijn taak de hele dag is om mijn klanten te informeren over de EB-5-wetten. Leer over hun omstandigheden en analyseer de beste manier om voor hen verder te gaan. We reserveren EB-5 als laatste redmiddel omdat het vrij duur is; je moet ongeveer $ 800,000 of 1.05 miljoen dollar investeren. Dus ik probeer alternatieve oplossingen voor hen te identificeren voordat we in EB-5 springen, omdat het niet voor iedereen geschikt is. Als iemand contact met mij opneemt en ze hebben bijvoorbeeld al een bedrijf in het buitenland en ze willen mogelijk hun eigen bedrijf in de VS openen, en ze zijn in de 30-40 en willen in dit land werken, dan kan ik een L-1-visum voor hen voorstellen als het bedrijf in het buitenland een dochteronderneming of een filiaal van een bestaand bedrijf in de Verenigde Staten opent. Een L-1 opent de weg naar EB1C en EB1. Je kunt ongeveer anderhalf jaar later een green card krijgen. Dan is E-2 voor Amerikaanse verdragslanden. Maar het is ook gewoon een visum, geen green card. Er is een manier om een green card te krijgen, maar wat we doen is praten over EB-5. Als iemand niet uit het verdragsland komt en als ze ouder zijn, willen ze niet per se een bedrijf beginnen, en sommige mensen doen dit alleen voor hun kinderen, die op de universiteit zitten, hun carrièrepaden hebben, en ze willen niet per se betrokken raken bij een bedrijf. Dus dat is wanneer ze naar een regionaal centrum gaan en proberen een green card te krijgen via EB-5.
Wat is momenteel het meest urgente immigratieprobleem waarmee de EB-5-industrie te maken heeft?
Op dit moment zijn het vertragingen in de verwerking. Dat gezegd hebbende, ze hebben het behoorlijk goed gedaan. Ik moet het Immigrant Investor Program Office (IPO) wel wat krediet geven. Ze nemen nieuwe mensen aan en ze lijken de zaken vooruit te helpen, vooral die in plattelandsgebieden, na de RIA (Reform and Integrity Act van 2022). Er wordt prioriteit gegeven aan zaken in plattelandsgebieden en HUA's (High Unemployment Areas), maar ik geloof dat er nog steeds een aantal EB-5's van 3-4 jaar geleden zijn die nog steeds in behandeling zijn. Dat zijn vertraagde zaken; soms worden we gedwongen om de overheid aan te klagen en een Writ of Mandamus aan te vragen om zaken door te zetten. Hoewel ze vooruitgang hebben geboekt, moet er nog veel worden verbeterd.
Vertragingen zijn een van de grootste zorgen, niet alleen bij EB-5, maar bij alle visumcategorieën in de Amerikaanse immigratiewetgeving.
Een andere zorg is dat de Amerikaanse immigratiebesluiten helaas niet uniform zijn. Wat ze voor de ene nationaliteit eisen, verschilt enorm van wat ze voor de andere nationaliteit eisen. Er is een beetje discriminatie in het Amerikaanse immigratiesysteem. Dat is iets waar ik mijn cliënten altijd voor pleit. Ze lijken niet dezelfde standaard op alle landen toe te passen.
Niet alleen zijn ze niet uniform met betrekking tot verschillende nationaliteiten, de USCIS gaat verder dan wat ze zouden moeten doen. Het Office of Foreign Asset Control, of OFAC, zou geld moeten reguleren. Ze maken deel uit van het ministerie van Financiën. OFAC is een andere entiteit dan USCIS, en zij zijn degenen die de waakhond zouden moeten zijn om ervoor te zorgen dat er geen witwassen plaatsvindt. Ze hebben al deze regels opgesteld. Ze hebben in 5 een "algemene licentie" uitgegeven voor Iraanse staatsburgers om deel te nemen aan het EB-2012-programma. Helaas bemoeit USCIS zich met die algemene licentie, naar mijn mening, omdat ze verder gaan dan wat OFAC voorschrijft, en vaak handelen ze willekeurig en grillig voor dingen die niet noodzakelijkerwijs door OFAC of zelfs door hun regelgeving worden voorgeschreven. Ik denk dat ze OFAC omzeilen, naar mijn mening.
We werken momenteel aan een rechtszaak, omdat sommige van deze zaken die goedgekeurd zouden moeten worden, dat niet zijn omdat ze willekeurige dingen vragen die buiten het bereik van een bepaalde investeerder liggen. Ik vind het heel oneerlijk.
Welke invloed heeft de overijver die u beschrijft op EB-5-aanvragen?
Ze hebben overijverige arbiters die niet per se de juiste training hebben. IPO neemt veel nieuwe mensen aan, maar omdat ze nieuw zijn, zijn ze niet per se getraind in wat OFAC voorschrijft of wat ze zouden moeten vragen.
Het trieste is dat het buitenlandse investeerders ervan weerhoudt om in dit land te willen investeren. En aangezien het EB-5-programma zo succesvol is geweest in het creëren van banen, heeft het sinds de oprichting [37] meer dan $ 1992 miljard opgeleverd, 5.2 miljard aan nieuw kapitaal opgehaald sinds 2022 [na RIA]. Als je dat in overweging neemt, is het een schande dat investeerders worden ontmoedigd door willekeurige regels die hen ervan weerhouden om daadwerkelijk te immigreren, aangezien ze hun kant van de afspraak zijn nagekomen en geld hebben geïnvesteerd; soms is het hun spaargeld! Ze hebben tien of meer banen gecreëerd en plotseling heb je deze overijverige arbiter die willekeurig beslist. Ik denk dat dit in strijd is met de Administrative Procedures Act, en daarop baseren we onze rechtszaak.
Zijn er specifieke landen of nationaliteiten die door deze acties worden getroffen?
Specifiek, Iraanse en Vietnamese staatsburgers. Met landen als Iran en Vietnam heb je niet alleen te maken met Amerikaanse sancties. Met Vietnam zijn er beperkingen op valutatransfers en ze vragen om een tussenpersoon omdat ze niet al het geld in één keer naar Amerika kunnen sturen. Ze moeten via een tussenpersoon. Hetzelfde geldt voor Iran en Ethiopië. China heeft dezelfde problemen. Ze moeten via een soort tussenpersoon geld exporteren. Tot een jaar geleden, toen we documentatie verstrekten over de tussenpersoon, een MSB of gelddienstbedrijf, waren ze [USCIS] blij en tevreden. Maar de laatste tijd zeggen ze: 'Het kan ons niet schelen dat ze in de gelddienstverlening zitten. We willen nog steeds hun bankrekening zien.' De tussenpersoon is heel erg als een minibank. En banken zullen je nooit de interne boeken geven, tenzij ze worden gedagvaard. Het is oneerlijk om te verwachten dat een investeerder dat van een derde partij kan krijgen. Ze wijzen zaken af op basis van precies dat.
China en India hebben ook beperkingen en restricties op geldtransfers. Wordt Vietnam meer aangevallen dan China en India?
Ja, ze maken zich zorgen over het witwassen van geld. India en China hebben misschien betere anti-witwaswetten. Dat snap ik, maar je moet ook redelijk zijn. Dit systeem werkt niet voor Vietnam. Er zouden algemene beleidsregels moeten worden opgesteld, zodat mensen uit Vietnam misschien dingen anders zouden doen of naar andere manieren van investeren zouden kijken. Je weet dat dingen op een bepaalde manier werken en plotseling werken ze niet meer, en niemand merkt waarom ze nu om deze dingen gaan vragen. Als er een verandering in het beleid zit, moet het ten eerste voor alle landen uniform zijn. Ten tweede moeten we advocaten hiervan op de hoogte stellen, want hoe gaan we anders onze cliënten bedienen?
Ik heb dit persoonlijk onder de aandacht gebracht van een aantal hoofden van USCIS tijdens vergaderingen. We proberen er alles aan te doen om het onder hun aandacht te brengen. Ik denk dat ze zich ervan bewust zijn. Het is alleen de vraag wat ze eraan gaan doen. Daarom werk ik aan deze rechtszaak. Het is de enige manier om het echt tot een oplossing te brengen.
“LEGALE IMMIGRATIE IS HET HART VAN DE VERENIGDE STATEN”
Is er een boodschap die u aan de Amerikaanse immigratiegemeenschap wilt meegeven?
Het is een zeer politieke tijd, en de Amerikaanse immigratie is zeer politiek geworden. Er moet een balans worden gevonden tussen legale immigratie en daadwerkelijk beleid dat zinvol is. Gaan we muren optrekken? Nee, we weten allemaal dat dat niet gaat werken. We moeten een alomvattende hervorming doorvoeren die gezinnen in staat stelt om bij elkaar te blijven. Gezinseenheid is cruciaal, en legale immigratie is de kern van de Verenigde Staten.
Immigranten dragen bij aan deze gemeenschap met intellect, talent en diversiteit. Het creëren van banen, met name in investeringscategorieën zoals EB-5, verrijkt onze cultuur. Ze dragen bij aan de Verenigde Staten. Het is een kwestie van het opleiden van het Amerikaanse publiek dat we allemaal immigranten zijn in dit land. We moeten een uitgebreider pad voor legale immigratie kunnen bieden. Ik geloof niet in open grenzen. Maar tegelijkertijd moeten er uniforme wetten zijn die elke natie eerlijk en uniform behandelen.
Wat zou u potentiële investeerders aanraden die geïnteresseerd zijn in de EB-5, L1 en E-2 visa?
Het EB-5-programma is verbeterd, afgezien van de Amerikaanse immigratiewetten die een revisie nodig hebben, vooral sinds RIA. Ik denk dat er nu een gestroomlijndere manier is om Indiase en Chinese staatsburgers hierheen te krijgen, vooral met de visumafspraken. Ik vertel al mijn klanten dit: het is de beste tijd om te investeren in de Verenigde Staten, vooral vanwege het congresmandaat om plattelandsgebieden sneller te verwerken. En we zien die goedkeuringen al binnen drie maanden. Dus ja, bepaalde staatsburgers hebben problemen en uitdagingen, maar we zien over het algemeen goedkeuringen. Gezien dat, is er dit gestroomlijnde proces voor mensen die investeren in plattelandscentra. Niet alleen dat, maar de RIA voorziet in een aanpassing van de status die gelijktijdig met de EB-5-aanvraag moet worden ingediend. Dus als je een immigrant hier hebt met een langetermijn niet-immigrantenvisum, zoals een studentenvisum of H1B-visum, kunnen ze nu een aanvraag indienen voor een green card en alle andere visumcategorieën, inclusief EB1 en EB2. Dus, EB-5 is een zeer haalbare optie, vooral voor Chinese en Indiase staatsburgers. Ze moeten samenwerken met een zeer ervaren immigratieadvocaat. Documenteer alles goed, want de bron en het pad van de fondsen zijn cruciaal voor het EB-5-programma. Ik ben een groot voorstander van het EB-5-programma en geloof dat dit het beste moment is om je aan te melden.